Jezus i kobiety

  Znamiona prawdziwej rewolucji obyczajowej nosił także fakt, że Jezusa i jego uczniów wspierało finansowo „kilka kobiet, które uwolnił od złych duchów i od słabości: Maria zwana Magdaleną, którą opuściło siedem złych duchów, Joanna, żona Chuzy, zarządcy u Heroda; Zuzanna i wiele innych, które im usługiwały ze swego mienia". (Łk 8,2-3).

Z nawyku lekceważenia kobiet nie od razu wyleczyli się najbliżsi uczniowie Jezusa. Żaden z ewangelistów na przykład nie odnotował imienia niewiasty, która dokonała namaszczenia Jezusa na „Mesjasza króla". Możemy się więc tylko domyślać, że była to „jawnogrzesznica" Maria Magdalena.

Postać Jezusa doczekała się tysięcy interpretacji i opisów. Trudno się więc dziwić, że co jakiś czas pojawiają się także skrajne poglądy. Były ksiądz Hubertus Mynarek twierdzi na przykład w książce „Jezus i kobiety. Miłosne życie Nazarejczyka", że Chrystus miał harem usługujących mu niewiast i był „wyniosłym megalomanem i erotomanem". Dowodzić tego miało namaszczanie mu stóp i wycieranie włosami przez klęczącą dziewczynę. A także wylewanie na Jego głowę niezwykle kosztownego olejku nardowego. Koronnym dowodem na tezy Mynarka miała być siedząca u nóg Chrystusa i zasłuchana Maria oraz zazdrosna o nią, wiecznie krzątająca się Marta.

Bardziej prawdziwa i głęboko ludzka wydaje się jednak interpretacja, że Jezus swoim postępowaniem wobec dwóch sióstr tworzył zręby caritas, czyli troski chrześcijańskiej. Mówił: „Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona" (Łk 10,41-42). Maria jest po kobiecemu uduchowiona, zasłuchana, przeżywająca, rozmiłowana. Natomiast Marta jest bardziej praktyczna, ale i neurotyczna, gdyż dba głównie o gospodarstwo. Chce zadowolić niezwykłego gościa na poziomie brzucha, a nie ducha. Nie musisz – zdaje się mówić Jezus przyszłym pokoleniom. Duchowość i miłość jest ważniejsza, a posiłki i usługiwanie przyjdą wraz z nimi.

Sam Jezus też nieraz dawał przykład prawdziwie ludzkich uczuć, które w tamtych czasach uznawane były za niemęskie i zarezerwowane wyłącznie dla kobiet: płakał na przykład na wieść o śmierci brata Marii i Marty, Łazarza. Zmieniał więc nie tylko życie kobiet, ale i samych mężczyzn. 

Święta piękność: Maria Magdalena 

Malarze często przedstawiają ją jako długowłosą piękność z... nagim biustem. Zmysłową i intrygującą. Biblia wspomina o niej ledwie trzy razy, choć ewangeliści milczą na temat jej wyglądu. To dziwne, skoro była kimś, kto jako pierwszy został dopuszczony do oglądania największego cudu chrześcijaństwa – zmartwychwstałego Jezusa. Co też uczyniło z niej kluczową postać rodzącej się religii.

Tajemniczą Marię z Magdali (nad Jeziorem Galilejskim) wierni utożsamili z inną biblijną Marią – prostytutką. I sami uzupełnili brakujące elementy obrazu (jeden z apokryfów mówi nawet o jej ślubie z Jezusem...). Intrygujący brak bluzki na malowidłach jest więc niczym więcej jak tylko przypadłością zawodową... Olśniewająca uroda z kolei to konsekwencja bogactwa duchowego. A przepych i kolorystyka sukni ma wymowę symboliczną (czerwień – miłość, krew, młodość, biel – czystość, zieleń – płodność, złoto – świętość).

Gdyby te malarskie wizerunki miały coś wspólnego z prawdą historyczną, wszystkie Marie Magdaleny musiałyby mieć „oczy Kleopatry". Makijaż na egipską modłę był bowiem dla biblijnych elegantek podstawowym zabiegiem upiększającym. Ale nie tylko. Sole ołowiu, używane do produkcji ówczesnej maskary, zapobiegały zakażeniom oka.

Jeśli wierzyć legendzie, ostatecznie Maria Magdalena trafiła do Francji. Znalazłszy schronienie w niewielkiej grocie La Sainte Baume, w okolicy Marsylii, urządziła w niej swoją pustelnię. Nie opuszczała jej przez 30 lat i dokonała w niej żywota. 

Wszystkie wizerunki Marii Magdaleny powstały w wyobraźni artystów. W Ewangeliach nie ma jednego słowa o jej wyglądzie. Powyżej na obrazie z 1858-1860 roku prerafaelity Fredericka Sandysa.

Jan Pann
fot. fotochannels, shutterstock