Poskromienie próżności

Chcę czynić dobro, ale tak, żeby nikt tego nie zauważał; także ja, żebym nie grzeszył próżnością.


Przypowieść o dobrym człowieku

Wiele lat temu żył człowiek, który potrafił kochać i wybaczać każdemu. Dlatego też Bóg zesłał anioła, aby z nim porozmawiał.

– Bóg poprosił mnie, bym cię odwiedził i powiadomił, że chce wynagrodzić ci twoją dobroć – rzekł anioł. – Każda łaska, jakiej zapragniesz, będzie ci dana. Chciałbyś może dar uzdrawiania?
– Nic podobnego – odparł mężczyzna. – Wolę, by Bóg sam wybierał tych, którzy mają zostać uleczeni.
– Co powiesz na dar zawracania grzeszników na drogę Prawdy?
– To zadanie dla aniołów takich jak ty. Nie chcę, by ktokolwiek mnie czcił i cały czas stawiał za przykład.
– Nie mogę wrócić do Nieba, nie dawszy ci żadnego cudu. Jeśli nie potrafisz wybrać, po prostu zgódź się na któryś.

Mężczyzna pomyślał trochę i w końcu odpowiedział: – Zatem chcę czynić dobro, ale tak, żeby nikt tego nie zauważał; także ja, żebym nie grzeszył próżnością. I anioł sprawił, że cień tego człowieka miał moc uzdrawiania, ale tylko wtedy gdy słońce świeciło mu w twarz. W ten sposób, gdziekolwiek poszedł, chorzy odzyskiwali zdrowie, ziemia znów stawała się żyzna, a pogrążeni w smutku odzyskiwali radość.

Mężczyzna wiele lat wędrował po Ziemi, nie zdając sobie sprawy z czynionych przez siebie cudów, ponieważ kiedy słońce świeciło mu w twarz, cień zawsze miał za sobą. Mógł zatem żyć i umrzeć i nigdy nie zauważyć własnej świętości.

Cnota cierpliwości

Ramakryszna, hinduski mistyk i przywódca religijny, poświęcił życie duchowości już jako szesnastolatek. Początkowo gorzko płakał, bo nie osiągał żadnych wyników, mimo że cały czas pracował w świątyni.

Tak potem opowiadał o tym okresie swojego życia: „Czy złodziej, który spędzi noc w pomieszczeniu, za którego ścianą znajduje się skarbiec pełen złota, zmruży oko? Będzie cały czas czuwać i snuć plany. W młodości pragnąłem Boga o wiele bardziej gorąco niż złodziej złota i wiele kosztowało mnie nauczenie się, że w poszukiwaniach duchowych największą cnotą jest cierpliwość".

Anthony de Mello

Materiał do przemyślenia: o ciszy

Z hinduskiego jezuity Anthony'ego de Mello, S.J. (według kazania DVD „A Way to God for Today"):

„Milczenie to nie tylko wstrzymywanie się od rozmowy – ono uczy nasze uszy słuchać wszystkiego, co dzieje się wokół nas. Dobry dyrygent wyłapie fałszywy dźwięk fletu, nawet jeśli cała orkiestra będzie grać bardzo głośno. Tak samo i my powinniśmy ćwiczyć słuch, aż będziemy w stanie usłyszeć głos Boga nawet na środku bazaru".

„Współczesny człowiek uważa ciszę za coś bardzo nudnego. Ciężko mu zachować spokój; zawsze jest chętny, by coś zrobić, udzielić rady, zatroszczyć się o coś, koniec końców stając się niewolnikiem własnego przymusu działania".

„Tylko gdy przywykniesz do ciszy, będziesz mieć prawdziwą swobodę decydowania o swoim życiu". Poeta Gibran pisał z kolei: „Jeśli twoje myśli nie mogą znaleźć swoich korzeni w twoim sercu, cały czas pozostają w twoich ustach".

Paulo Coelho
brazylijski pisarz i poeta, promotor „dobrej magii". Autor m.in. książek: „Alchemik", „Podręcznik wojownika światła",
„Demon i panna Prym", „Pielgrzym" i „Alef".
fot.