Dwie wróżby dla bliźniaczek

Nie widziałam jej już prawie pół roku, kiedy zadzwoniła do mnie mama i dziwnie poważnym głosem poprosiła, żebym w weekend znalazła czas dla Ady.
– Coś się stało? – zapytałam z niepokojem ale nie chciała mi powiedzieć.
– Pojedź do niej, ona ci wszystko wyjaśni.

W weekend zjawiłam się pod drzwiami mojej siostry. W drodze próbowałam przewidzieć, co mogło się stać: może straciła pracę, znowu była w ciąży albo związała się z kimś nieodpowiedzialnym... Ada otworzyła mi drzwi, spojrzałyśmy na siebie i... zrozumiałam wszystko.

Wyciągnęłam do niej ręce. Wiodłam palcami po jej głowie, gdzie dawniej znajdowały się jasne, długie włosy. Przesunęłam opuszkami palców wokół oczu, gdzie teraz ledwie zarysowywały się łuki brwi.
– Myślałam, że uda mi się z tego wyjść i nie będzie o czym mówić, ale... – Ada pokręciła głową. – Lekarze nie dają mi już szans. Za późno zdiagnozowali chorobę.

Zamknęłam ją w mocnym uścisku. W pamięci zobaczyłam nas dwie, jeszcze jako małe dziewczynki. Trzymałyśmy się za ręce na trawniku za blokiem. Wróciła stara dziecięca wyliczanka: „Siedzi anioł koło krzaka i gapi się na ślimaka... Raz, dwa, trzy, kryjesz ty!". Ada starła mi łzy z oczu. – Bądź silna – poprosiła. – Nie przestrasz mi dziecka...

Ale ja nie potrafiłam przestać płakać. Siostra złapała mnie więc za ręce.
– Pamiętasz tę opowieść o Cygance? – spytała. – Mama była wtedy w ciąży. Cyganka w Kazimierzu przepowiedziała, że nasz los po latach się splecie...
Próbowała się uśmiechnąć, ale nie wyszło. Wskazała córkę, bawiącą się na dywanie. Chociaż nie powiedziała wprost, czego ode mnie oczekuje, wszystko stało się jasne.

– Może naprawdę wszystko znajduje się tutaj? – otworzyła lewą dłoń i przesunęła palcem po liniach papilarnych. – Trochę czytałam na ten temat. Popatrz, to linia życia... Sięgnęła po moją rękę i porównała ją ze swoją. – Twoja jest głębsza, co oznacza, że jesteś zdrowa.

Jej linia życia była równie  długa, jak moja, ale cienka, poprzerywana siateczką innych, drobnych linii. – To choroby – wyjaśniła Ada. – Długość bruzdy nie ma znaczenia.
Opuściłam wzrok. Nie chciałam tego słuchać.
– Poszukamy innego lekarza – zaczęłam mówić, ale mi przerwała.
– Mam bardzo dobrego lekarza i ufam mu. Pogodziłam się z tym, co powiedział, więc ty też powinnaś.

Znowu zaprzeczyłam, ale siostra stanowczo jeszcze raz ujęła moją dłoń.
– To linia serca – wskazała bruzdę. – Linie odbiegające od niej w górę oznaczają radości i sukcesy. Te, które biegną w dół, mówią o smutkach. Popatrz!
Bezradnie zapatrzyłam się w jej dłoń.
– Myślę, że dzisiejszy dzień znajduje się tutaj. – Wskazała miejsce na bruździe, gdzie kończyły się linie, biegnące w górę i dalej już stromo opadały w dół. – Widzisz? Moje życie jest piękne, dostałam tak wiele miłości od rodziców, ciebie i dziecka. To, co się teraz dzieje, to tylko kilka chwil cierpienia, podczas gdy całe lata byłam szczęśliwa.

Czułam, że oczy znowu zachodzą mi łzami.
– To twój dzisiejszy dzień – siostra wskazała miejsce na mojej dłoni, gdzie głęboka bruzda mówiła o buncie i rozpaczy, które teraz czułam. Kolejna linia była jeszcze grubsza: miała obrazować czas, gdy będę opłakiwać siostrę. – Potem będzie już tylko lepiej – zapewniła Ada z przekonaniem w głosie. Czytała w mojej ręce jak w otwartej księdze.

Miała rację. Dalsze linie zaczynały się wznosić w górę. To pierwsze lata, które spędzę z Karoliną: czas poznawania siebie nawzajem, zabaw, mydlanych baniek puszczanych pod chmury, bajek opowiadanych na dobranoc, nocy, gdy mała dziewczynka będzie spała pomiędzy mną a mężem, wypełniając pustkę, którą czułam w małżeństwie, nie mogąc zajść w ciążę.

Na ręce miałam też wypisany moment, gdy Karolina pierwszy raz powie, że mnie kocha. Gdy dla mnie zrobi laurkę na dzień matki – linia biegła pionowo w górę i była wyraźna, głęboka. – To wszystko przed tobą – powiedziała Ada, zamykając moją dłoń. – Więc już nie płacz, tylko obiecaj, że będziesz dobrą matką dla mojej córeczki. 

Małgorzata Warda
fot. shutterstock