Dwie wróżby dla bliźniaczek

Podobno linie papilarne prawej dłoni pokazują świat pozorów, a na lewej ręce znajduje się prawdziwa opowieść o emocjach, stracie, szczęściu i miłości...

Kiedy mama nosiła mnie i siostrę pod sercem, na rynku w Kazimierzu zaczepiła ją Cyganka.

– Cyganka prawdę ci powie – sękatym palcem dotknęła linii na lewej ręce mamy i opowiadała: – Będziesz miała długie życie. Urodzisz dwie córki...
– Skąd pani wie? – Roześmiała się mama, zaskoczona, ponieważ dopiero kilka dni wcześniej dowiedziała się, że będzie miała bliźniaczki.
Ale Cyganka już zdążyła spoważnieć, jakby dostrzegła na jej dłoni coś niepokojącego.
– Jedna twoja córka będzie dawać ci radość, druga to same kłopoty – stwierdziła. – Los złączył je w brzuchu, a potem rozłączy, każda z nich pójdzie własną drogą. Przyjdzie jednak moment, gdy ich los znowu się splecie i wiele łez zostanie wtedy przelanych.
Mama spoważniała.
– Jak to? – zapytała ze zdziwieniem. – Co pani ma na myśli?
Ale Cyganka nie chciała albo nie umiała rozwinąć tematu.

Moja siostra, Ada, przyszła na świat cztery minuty po mnie. I miałam wrażenie, że przez resztę życia walczyła o pierwszeństwo w rodzinie. Chociaż urodziłyśmy się z jednej ciąży, różniłyśmy się jak dzień i noc. Ona była długonogą blondynką o wesołych, niebieskich oczach, a ja po mamie odziedziczyłam niski wzrost i ciężką budowę ciała.

Jako nastolatka Ada nie gustowała, jak ja, w prostych koszulkach i spodniach. Lubiła buty na obcasach, krótkie spódnice i topy z dekoltami, które podkreślały jej urodę. Nauka w szkole nie szła jej jednak tak łatwo jak mnie. Moja siostra ledwie dawała radę prześlizgnąć się z klasy do klasy i szybko dała sobie spokój z marzeniami o studiach.

– Gratuluję! – wykrzyknęła, gdy okazało się, że dostałam się na wymarzony kierunek. – Jestem z ciebie taka dumna! Moja starsza, mądra siostra!
– Starsza tylko o cztery minuty – przypomniałam ze śmiechem.

Ada pierwsza pocałowała się z chłopcem.
– Pocałunek był... – poszukała odpowiedniego słowa, a kiedy je znalazła, uśmiech rozświetlił jej twarz: – Był mokry! I namiętny! Czułam, jakbym szybowała po niebie!

Pierwsza też popchnęła sprawy dalej.
– Muszę ci coś pokazać – powiedziała, gdy przyjechałam z uczelni na weekend do domu i spacerowałyśmy. Z kieszeni wyjęła test ciążowy i mi podała. Zmyliłam krok i w końcu stanęłam w miejscu.
– Kto jest ojcem? – zapytałam ze zdumieniem. Moja siostra była nierozsądna, działała instynktownie, nie zastanawiała się, jak da radę utrzymać siebie i dziecko z jednej pensji fryzjerki!
– Nie chcę go w to mieszać – odparła bagatelizująco, więc złapałam ją za ramię.
– Ada – starałam się nie podnieść głosu i nie przestraszyć jej. – Musisz poprosić go o pomoc. Jak sama sobie poradzisz?
Wysunęła rękę z mojego uścisku. Kiedy spojrzała mi w twarz, zobaczyłam w jej oczach nadzieję.
– Nie psuj mi tego – poprosiła.
Po chwili wahania przytuliłam więc siostrę do siebie.

Jej córka przyszła na świat w dzień obrony mojego dyplomu.
– Jak się czujecie? – zapytałam Adę przez telefon.
Jej głos łamał się ze zmęczenia: – Powinnaś ją zobaczyć. Właśnie zasnęła. Jest piękna. Moja córka jest doskonała!

Kiedy przyjechałam do niej w odwiedziny i pierwszy raz pochyliłam się nad śpiącą dziewczynką, poczułam zdumienie i jednocześnie zachwyt.
– Chciałabym, żebyś była jej matką chrzestną – odezwała się Ada. – Wiem, że gdyby coś się stało, mogę na ciebie liczyć. W końcu jesteś moją starszą, mądrzejszą siostrą.
– Starszą tylko o cztery minuty – przypomniałam i obie się roześmiałyśmy.

Kolejne lata obfitowały w ważne dla mnie wydarzenia: rozpoczęłam przewód doktorski, poznałam doktoranta Pawła, z którym połączyło mnie też większe uczucie, pobraliśmy się i przeprowadziliśmy do większego miasta, gdzie mój mąż dostał pracę. Tam, po wielu miesiącach starań, okazało się, że mam problem z zajściem w ciążę. Wpadliśmy w męczące i trudne procedury leczenia niepłodności. W tym czasie rzadko widywałam Adę. Dzieliło nas pół Polski i nawał zajęć, który czasem nie pozwalał nawet na wykonanie telefonu.