Dziewica forever??

Czy istnieje płeć bez płci?

Wśród seksuologów do dziś trwa spór: czy osoby aseksualne to rzeczywiście czwarta płeć, a raczej czwarta orientacja, po hetero-, homo- i biseksualnej, czy brakiem pożądania przykrywają inne, poważniejsze zaburzenia?

Michał Pozdał, specjalista profilaktyki seksualnej ze Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej, przychyla się do drugiej wersji: – Kilka lat temu, podczas pracy nad artykułem naukowym poświęconym zjawisku aseksualności, przeprowadziłem wywiady z kilkudziesięcioma członkiniami ruchu osób aseksualnych. Członkiniami, bo okazało się, że w większości to były kobiety. Wszystkie mówiły, jak dobrze żyje im się bez seksu, ale kiedy padało pytanie o pożądanie i potrzeby seksualne, przyznawały, że kiedyś zdarzało im się je odczuwać. Potem okazywało się, że większość tych dziewczyn to anorektyczki, bulimiczki albo osoby samookaleczające się, czyli z zaburzonym stosunkiem do własnego ciała – tłumaczy Michał Pozdał.

– Nie zdarzyło mi się spotkać osoby, która powiedziałaby jasno, że nigdy nie odczuwała pożądania, potrzeby bliskości. Dlatego uważam, że odrzucenie seksu to przykrywka dla podstawowego zaburzenia, które nie pozwala tym kobietom otworzyć się na drugiego człowieka - dodaje Pozdał.

Higiena życia seksualnego jest równie ważna jak właściwe odżywianie czy odpowiednia ilość snu. Pozbawienie się jej rodzi frustrację. – Ktoś, jak Renata, zatraca się w hodowaniu psów albo religii, ale natura daje o sobie znać. Wystarczy przypomnieć przykład hydraulika – zauważa Michał Pozdał.

Dziewica nimfomanka

Monika, 45-latka, która z dziewicą nie skojarzyłaby się nigdy i nikomu, choćby ze względu na obrączkę na palcu, zgadza się z Michałem Pozdałem. – Ale zrozumiałam to dopiero po trzech latach intensywnej psychoterapii. Dziś wiem, że mam takie potrzeby, ale co z tego, jeśli nie potrafię stanąć nago przed lustrem, a co dopiero przed żywym człowiekiem – strzepuje popiół z cienkiego papierosa.

Mężatka z 22-letnim stażem męża nie widziała od 10 lat, kiedy wybrał życie za granicą, jak mówił – u boku mężczyzny. Monika do dziś nie chce w to wierzyć. Uważa, że Paweł woli kobiety i tylko na nią nigdy nie miał ochoty. I choć na terapii uczy się rozumieć, że wina za klęskę jej małżeństwa nie leży po jej stronie, po wyjściu z gabinetu znowu zaczyna obwiniać siebie.

Z Pawłem byli parą ze snu, oczywiście dopiero po tym, jak schudła, wygrała olimpiadę polonistyczną i została najpopularniejszą dziewczyną w szkole. Wcześniej nawet jej nie zauważał, otoczony wianuszkiem fanek. Wysoki, szczupły, z nieobecnym spojrzeniem poety i długimi blond włosami. Zwrócił na nią uwagę pod koniec czwartej klasy i poprosił, by przygotowała go do matury. Odtąd byli nierozłączni, ale kończyło się na pocałunkach. Kiedy spytała, dlaczego, usłyszała, że on woli szczupłe. W pół roku zeszła do 52 kilo, co przy wzroście 170 cm i jej grubych kościach było nie lada wyczynem. Ale wtedy Paweł wyjechał na wakacje i nie mógł widzieć jej cudownej przemiany.

Po trzech miesiącach zdecydował, że nie wraca, a Monika pogrążyła się w rozpaczy. Jak automat chodziła na zajęcia, wykuwała odmiany hiszpańskich czasowników i coraz mniej dbała o wygląd. Kiedy napisał, że przyjeżdża, znów zaczęła się odchudzać, ale przywitała go cięższa niż przed wyjazdem. Przywitał ją serdecznie, lecz znów odmawiał seksu. Monika wiedziała dlaczego – była jak pączek.

– Poza tym wszystko było ok. Po prostu nigdy nie robiliśmy tego, co dla innych par było normalne. Któregoś razu Paweł powiedział, że zrobi to dopiero po ślubie, bo przyrzekł babci, że do ołtarza pójdzie czysty. Pomyślałam, że to dziwne w mało religijnej rodzinie, ale wolałam wierzyć w taką wersję niż w to, że jestem dla niego obrzydliwa – mówi.

Do końca studiów, które spędzili w miastach oddalonych od siebie o 300 km, wystarczały im pocałunki. A kiedy jej nie wystarczały, słyszała: „Monia, opamiętaj się!”, „Nie bądź obleśna” albo „Jesteś nimfomanką”. Wszystko miało się zmienić po ślubie...


Karolina Kowalska
Więcej we "Wróżce" 12/2011