Byłam Cyganką

Letnie noce sprowadzają na nas często wspaniałe sny. Przed urlopem nie ma na to czasu. Poranna krzątanina, wyprawianie rodziny do szkoły i do pracy, przygotowywanie śniadania – wszystkie te czynności nie pozwalają nam skoncentrować się na naszych snach.

Tego letniego poranka obudziłam się i, jak zwykle, miałam zamiar natychmiast wstać. W tej samej chwili uświadomiłam sobie, że dzisiaj są moje urodziny i zwykle w tym dniu mąż budzi mnie, przynosząc mi kawę do łóżka. Przewróciłam się więc na drugi bok, naciągając kołdrę pod samą szyję i udając, że śpię. I rzeczywiście – zasnęłam ponownie. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że ciągle jest noc, a ja znajduję się w ciemnym lesie. Tuż obok paliło się małe ognisko, podgrzewające żelazny kociołek z zupą. Przy ognisku siedziało siedem lub osiem osób. Niedaleko stały dwa uwiązane do drzewa konie i stary wóz z plandeką.

Nagle usłyszałam, że ktoś gra na skrzypcach. Dźwięki muzyki zachęcały do tańca, zaczęłam więc tańczyć. Zdałam sobie sprawę, że moje włosy są ciemne i długie, mam na sobie czarną długą spódnicę i dziwną czerwoną bluzkę – byłam Cyganką! Słyszałam, jak mnie oklaskiwano. Czułam, że jestem młoda i szczęśliwa. W ręku trzymałam tamburyn, w który uderzałam, wystukując takt. Jeden z mężczyzn podniósł się i zbliżył do mnie. W ręku trzymał miedziany kociołek. Wręczając mi go, powiedział: „Proszę, weź go, to jest prezent dla ciebie z okazji urodzin”. Podziękowałam i z radości zaczęłam go czyścić rąbkiem mojej długiej spódnicy.

W tym momencie obudziły mnie głosy mojego męża i dzieci śpiewających „Sto lat”. Zapytałam: „Dlaczego obudziliście mnie właśnie teraz?”. „Nie cieszysz się?”, zapytał mój mąż. „Właśnie we śnie otrzymałam piękny miedziany kociołek, który polerowałam…”.
Mąż odwrócił się, podniósł pakunek i wręczając mi go, powiedział: „Możesz więc polerować ten…”. Chyba domyślacie się, co było w tym pakunku? Jeszcze teraz, po 40 latach, ozdabia on jeden z kącików w moim mieszkaniu.


Carin-Marie Nilsson