Tadż Mahal – rajska architektura

Zaliczany do cudów świata grobowiec nikogo nie pozostawia obojętnym na swoje piękno. W jego architekturze nie tylko zawarto wyobrażenie Raju, ale również zakodowano boską harmonię przestrzeni. W silnym miejscu mocy powstał geomantyczny krajobraz sprzyjający osiąganiu wyższych stanów świadomości.

Historia położonej na przedmieściach indyjskiego miasta Agra budowli rozpoczęła się w 1631 r., zaraz po śmierci żony panującego wówczas w Indiach cesarza Wielkich Mogołów, Szahdżahana. Mumtaz Mahal zmarła, wydając na świat czternaste dziecko. Władca w ciągu jednej nocy osiwiał z rozpaczy. Aby złożyć hołd ukochanej, postanowił zbudować mauzoleum, które przewyższyłoby wszystko, co wzniesiono do tej pory na świecie.

Mistyczna budowla

Architekturę obiektu powiązano z mistyką i religią, tworząc odzwierciedlenie boskiego Raju na Ziemi. Posiadający kształt kwadratu teren nad rzeką Jamuną podzielono na cztery równe części. W samym jego środku zaplanowano mauzoleum z wielką cebulowatą kopułą i olbrzymią bramą symbolizującą wrota do Raju. W rogach ustawiono cztery minarety strzegące tę sakralną przestrzeń przed złymi energiami. Od zachodu wzniesiono meczet, a od wschodu dom gościnny.

Wszystkie elementy są tu poczwórne, podporządkowane zasadom symetrii i zgodne z wyobrażeniami o boskiej harmonii. Z centrum kompleksu rozchodzą się w cztery strony świata kanały wodne. Wokół powstały wypielęgnowane ogrody, tworzące geometryczne kompozycje. W ten sposób stworzono rodzaj świętego krajobrazu, który miał za zadanie odzwierciedlać boską moc i unosić duszę ludzi oglądających mauzoleum ku Niebu.

Tadź Mahal zbudowano z cennych marmurów, które transportowano z odległego prawie o 350 km kamieniołomu za pomocą ponad tysiąca słoni. Marmur ozdobiono kamieniami szlachetnymi i inkrustowano kaligrafiami. Przy wznoszeniu mauzoleum pracowało prawie 20000 robotników przez 17 lat. Legendy głoszą, że głównym mistrzom budowlanym po skończonej budowie odcięto kciuki albo ich oślepiono, aby nikt z nich nigdy więcej nie był w stanie stworzyć równie pięknej budowli.

Zadziwiające energie

Grobowiec na przedmieściach Agry położony jest w jednym z najsilniejszych miejsc mocy w Indiach. Z przeprowadzonych przez polskiego geomantę Leszka Matelę analiz pól energetycznych wynika, że pierwotnie Tadź Mahal został zaprojektowany (niestety nie znamy imienia architekta, który z pewnością był wtajemniczony w wiedzę duchową) jako rodzaj wielkiego energetyzatora, którego działanie można by porównać do Wielkiej Piramidy w Gizie.

Aby mauzoleum-energetyzator w pełni mogło działać w oparciu o rezonans kształtu, zaplanowano budowę jego symetrycznego odbicia po drugiej stronie rzeki Jamuny. Tam miał powstać zbudowany z czarnego marmuru grobowiec cesarza Szahdżahana. Taki układ zapewniałby - podobnie jak piramida o odpowiednich proporcjach - potężny efekt energetyczny, jeszcze większy niż dziś. Niestety nie zdołano wznieść tego obiektu, gdyż cesarz został zdetronizowany i uwięziony przez jednego ze swoich synów. Według legendy, do końca swoich dni spoglądał bez przerwy przez okno w pokoju, w którym został zamknięty, na grobowiec ukochanej żony. Gdy zmarł, pochowano go w sarkofagu obok małżonki.

Bez względu na to czy Tadź Mahal potraktujemy jako wyraz bezgranicznej miłości do zmarłej kobiety, najdoskonalszy pomnik architektury, czy też skupiającą energię kosmiczną konstrukcję, nikt nie może zaprzeczyć, że jest to dzieło unikalne i wyjątkowe.


tekst i zdjęcia:
Merlin