Pokochaj swojego kata

Krzyczymy, piszczymy, niektórzy płaczą. Zachowujemy się jak szaleńcy,a przecież właśnie zaczynamy zdrowieć! Czym głośniej krzyczymy, tym Colin Tipping jest bardziej zadowolony.

Jakże pięknie jego uczniowie pozbywają się bólu, żalu, hodowanych latami pretensji, zgubnego poczucia bycia ofiarą. Aaaaaa!!! Przyczyną tej eksplozji jest Jola. W niedzielę, w drugim dniu warsztatów z radykalnego wybaczania, niedługo po rozpoczęciu zajęć, zaczyna krzyczeć. Przenikliwie, rozpaczliwie, z samego dna obolałej duszy...

Przez chwilę dwieście osób trwa w milczeniu, a potem Colin mówi: „Wspomóżcie ją, oddychajcie szybko i krzyczcie razem z nią”. I dwustu uczestników warsztatów zaczyna wrzeszczeć co sił w płucach. Wspomagamy koleżankę – porzuconą kiedyś przez rodziców, od małego cierpiącą na depresję, ale też każdy z nas myśli o sobie, własnych problemach.

Atmosfera na sali tak gęstnieje, że nieomal można kroić ją nożem. Co chwila ktoś wybucha płaczem. Organizatorzy są na to przygotowani – na stole piętrzą się jednorazowe chustki do nosa. Colin Tipping, autor książki „Radykalne wybaczanie” i Ireneusz Rudnicki – organizator warsztatów osobiście rozdają je szlochającym. W plemieniu Indian Navaho jest zwyczaj, że gdy ktoś chce się uwolnić od poczucia krzywdy, całe plemię spotyka się, by mu pomóc.

„Uzdrawianemu” wolno opowiedzieć swą bolesną historię trzy razy, wszyscy słuchają go z głębokim współczuciem. Gdy jednak zaczyna opowiadać po raz czwarty, współplemieńcy odwracają się plecami, jakby mówili: „Dosyć, współczujemy ci, ale puść swój żal w niepamięć, nie trać więcej energii na narzekanie, nie chcemy tego dłużej słuchać”.

Jeszcze rok temu mogliśmy zazdrościć Indianom Navaho. Dziś nie musimy – mamy własny Instytut Radykalnego Wybaczania, który szkoli pierwszych trenerów. W czerwcu i grudniu 2004 roku Colin Tipping odwiedził Warszawę i prowadził warsztaty osobiście.